“هر کجا هستم،باشمآسمان مال من است.پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است.چه اهمیت دارد؟گاه اگر می رویندقارچ های غربت؟من نمی دانمکه چرامیگویند:اسب حیوان نجیبی است،کبوترزیباست؟وچرادرقفس هیچ کسی کرکس نیست؟گل شبدرچه کم ازلاله ی قرمزدارد؟چشمهارابایدشست،جوردیگربایددید.واژه ها رابایدشست.واژه بایدخودباد،واژه بایدخودباران باشد.چترهارابایدبست،زیرباران بایدرفت”

− سهراب سپهری −